Πριν πείτε οτιδήποτε, όχι ο τίτλος δεν είναι «μπηχτή» για τους CrossFitters. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το τι άθλημα ή δραστηριότητα επιλέγετε να ακολουθήσετε, μόνο πώς το ακολουθείτε. Θα μπορούσε να είναι το CrossFit, η άρση βαρών ή το γκολφ.
Με τον καταιγισμό πληροφοριών και την έκθεση σε διαφορετικές μεθοδολογίες προπόνησης του διαδικτύου που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ειδικότερα, οι γραμμές μεταξύ αθλητών και ασκούμενων είναι συχνά θολές ή ξεχασμένες (ή δεν καταλαβαίνουν καν ότι υπάρχουν).
Επομένως, τι σε κάνει αθλητή και τι σε κάνει ασκούμενο; Αν συμμετέχετε σε εγχώριους και διεθνείς αγώνες πρέπει να είστε αθλητής, έτσι δεν είναι; Τι συμβαίνει όμως αν κάνετε δυο προπονήσεις την ημέρα εβδομαδιαίως και συμμετέχετε σε έναν τοπικό αγώνα άρσης βαρών ή σε έναν ενδογυμναστηριακό διαγωνισμό CrossFit δύο φορές το χρόνο; Δεν νομίζω ότι το Competing είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό ενός αθλητή, αν και νομίζω ότι είναι ένα σημαντικό στοιχείο. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς διαχειρίζεστε την προπόνηση με τη ζωή, τη νοοτροπία αλλά και τις προθέσεις σας.
Γιατί έχει σημασία τι είστε; Διότι ακόμα κι αν δύο αθλητές και ασκούμενοι κάνουν πολλά ίδια πράγματα, το ΠΩΣ τα κάνουν διαφέρει. Αν δεν γνωρίζετε τι είστε, τότε ίσως να πηγαίνετε στο λάθος δρόμο. Λάβετε υπόψη ότι οι ασκούμενοι δεν είναι κακοί ή κατώτεροι των αθλητών, έχουν απλώς διαφορετικές προτεραιότητες και στόχους. Το παρακάτω άρθρο είναι για να σας βοηθήσει να αποφασίσετε πώς να κάνετε αυτό που κάνετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πρόγραμμα
Ένας αθλητής χτίζει το υπόλοιπο της ζωής του γύρω από την προπόνηση και τις διοργανώσεις. Ένας ασκούμενος προγραμματίζει την προπόνηση του γύρω από το υπόλοιπο πρόγραμμα της ζωής του. Προφανώς υπάρχει μια διαφορά εδώ. Η άρση βαρών είναι ένα καλό παράδειγμα – εκτός από τις άρσεις στο Ολυμπιακό κέντρο προπόνησης, οι αθλητές ανησυχούν και για τις δουλειές τους και το πώς να βρουν τρόπους για να τις εξισορροπήσουν με την προπόνηση τους, αλλά η δουλειά είναι δευτερεύουσας σημασίας σε επίπεδο προπόνησης και ανταγωνισμού για τον αθλητή σε σχέση με τον ασκούμενο. Αλλά εάν πιστεύετε ότι είστε αθλητής (ή θέλετε να είστε), η προπόνηση, η ξεκούραση, η ανάκαμψη και ο ανταγωνισμός πρέπει να είναι οι πρώτες προτεραιότητές σας.
Σκοπός & Στόχοι
Ο σκοπός και οι στόχοι του αθλητή είναι πλήρως προσανατολισμένοι στην απόδοση. Η προπόνηση τους είναι προσανατολισμένη προς την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων-επιδόσεων όπως βάρη, χρόνοι ή βαθμολογίες. Δεν κάνουν προπόνηση για την εμφάνιση ή την υγεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αθλητές δεν εκτιμούν αυτά τα πράγματα, αλλά σημαίνει ότι είναι αφοσιωμένοι στον πραγματικό σκοπό της προπόνησης. Οι ασκούμενοι μπορεί να έχουν στόχους επίδοσης, αλλά υπάρχει περισσότερη ανησυχία για την υγεία, την ικανότητα και την εμφάνιση. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό, άλλωστε ποιος πιστεύει ότι η υγεία είναι ένας ηλίθιος στόχος; Όμως η νοοτροπία είναι τελείως διαφορετική. Αυτό θα επηρεάσει και άλλα στοιχεία, όπως οι προσδοκίες για τον πόνο και τον τραυματισμό και ο τρόπος διαχείρισης αυτών των πραγμάτων. Καθορίστε ποιες είναι οι προτεραιότητές σας – είστε πρόθυμοι να θέσετε τα πάντα στην άκρη για να επιτύχετε έναν στόχο απόδοσης ή είναι η μακροπρόθεσμη υγεία ή η εμφάνισή σας αρκετά σημαντική για εσάς που χρειάζεται να τροποποιήσετε τα τμήματα της προπόνησης σας με γνώμονα την απόδοση για να ικανοποιήσετε αυτούς τους άλλους στόχους;
Πρόοδος & Ικανότητα
Ένας ασκούμενος δεν πρέπει να περιμένει να έχει την ίδια πρόοδο και με τον ίδιο ρυθμό όπως ένας αθλητής και πρέπει να περιμένει ότι η τελική του ικανότητα δεν θα φτάσει ποτέ στο ίδιο επίπεδο με την αντίστοιχη του αθλητή. Αυτό είναι ακριβώς το προϊόν της διαφοράς χρόνου και προσπάθειας. Ένας αθλητής που προπονείται 20 ή περισσότερες ώρες / εβδομάδα και του οποίου ο τρόπος ζωής συμβαδίζει με την προπόνηση και την ξεκούραση του θα είναι σε θέση να επιτύχει περισσότερο από ό, τι ο ασκούμενος που συμπιέζει μια ώρα περίπου προπόνησης σε λίγες μέρες κάθε εβδομάδα όταν η εργασία, η οικογένεια και οι διακοπές τυχαίνει να το επιτρέπουν. Μερικοί από τους ασκούμενους μπορεί να έχετε περισσότερες δυνατότητες από μερικούς αθλητές, αλλά δεν θα τους φτάσετε εάν δεν είναι προτεραιότητα για εσάς και δεν κάνετε ό, τι χρειάζεται.
Πόνος, Τραυματισμοί & Θεραπεία
Όποιος κάνει μια φυσική δραστηριότητα κάποια στιγμή θα βιώσει πόνο και τουλάχιστον μικρούς τραυματισμούς. Γενικά οι αθλητές θα βιώσουν τον πόνο και τον τραυματισμό πιο συχνά και σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά ο σοβαρός τραυματισμός των ασκούμενων φαίνεται να είναι πιο συνηθισμένος στις μέρες μας.
Προσωπικά, πιστεύω ότι οι ασκούμενοι παραμένουν υγιέστεροι σε σχέση με τους αθλητές, αν και με την αύξηση του πληθυσμού στην κοινότητα του CrossFit αυτό αλλάζει. Δηλαδή, τα μη ανταγωνιστικά άτομα που προπονούνται μόνο για αναψυχή, διασκέδαση ή για την υγεία τους, δέχονται όλο και περισσότερους σοβαρούς τραυματισμούς στο πλαίσιο της προπόνησής τους. Δεν νομίζω ότι αυτό αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία, αλλά είναι σίγουρα περισσότεροι από τα προηγούμενα χρόνια.
Οι αθλητές είναι πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν και να αντιμετωπίσουν τον πόνο περισσότερο προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους, και αυτό είναι πολύ πιο λογικό από το να το κάνει ένας ασκούμενος. Αν οι στόχοι σας είναι να είστε υγιείς, γυμνασμένοι και γοητευτικοί οι χειρουργικές επεμβάσεις κ.α. δεν λένε κάτι πέρα από το θέμα της υγείας. Εάν είστε αθλητής, θέλετε να τα αποφύγετε αυτά, αλλά όχι επειδή είναι άσχημα για την υγεία αλλά επειδή σας επιβραδύνουν από την επίτευξη των στόχων σας. Και όταν συμβαίνουν τραυματισμοί, οι αθλητές θα τα διαχειριστούν διαφορετικά από τους ασκούμενους.
Για έναν ασκούμενο, η αντιμετώπιση ενός τραυματισμού αφορά την αληθινή επούλωση και την αποφυγή περαιτέρω βλάβης -είναι μια μακροπρόθεσμη προοπτική που περιλαμβάνει σκέψεις όπως το αν στο μέλλον θα είναι σε θέση να κυνηγήσουν τα παιδιά τους ή να σηκωθούν από την πολυθρόνα χωρίς βοήθεια. Για έναν αθλητή, η διαχείριση ενός τραυματισμού έχει να κάνει με το να επιστρέψει στην προπόνηση το συντομότερο δυνατόν με τη λιγότερη δυνατή απώλεια, με σκέψεις που επικεντρώνονται περισσότερο στις επιδόσεις και όχι το πώς θα είναι η μέση και τα πόδια σε 20 χρόνια.
Πράγματα όπως ο πάγος και τα φάρμακα μπαίνουν στη κουβέντα. Κατά τη γνώμη μου, ο ασκούμενος θα πρέπει να χρησιμοποιεί τα αντιφλεγμονώδη μέσα όσο το δυνατόν λιγότερο. Αν η υγεία είναι πρωταρχική μέριμνα, μην υποβάλλετε το σώμα σας στις επιπτώσεις των φαρμάκων. Εάν τραυματιστείτε, φροντίστε την πηγή του προβλήματος, να το θεραπεύσετε και να μην το επαναλάβετε. Έχετε την επιλογή να κάνετε αυτό με τον καλύτερο τρόπο και δεν πρέπει να βιάζεστε.
Οι αθλητές, από την άλλη πλευρά, συχνά θα πρέπει να διαχειριστούν τον πόνο και τους τραυματισμούς με τρόπους που δεν είναι οι πιο υγιείς, αλλά μπορούν να τους επιστρέψουν στην προπόνηση ταχύτερα ή να τους κρατήσουν αρκετά καλά για να συμμετάσχουν σε έναν επερχόμενο διαγωνισμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το θεραπευτικό μέρος αναβάλλεται κατά μία έννοια και η αντιμετώπιση είναι ο στόχος. Εδώ είναι όπου τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα σε συχνά μεγάλες δόσεις με σκοπό τη συνέχιση της προπόνησης έχουν νόημα – κάνετε ό, τι πρέπει να κάνετε για να περάσετε προσωρινά τον τραυματισμό και στη συνέχεια φροντίστε τον σωστά όταν το πρόγραμμα των αγώνων και της προπόνησης το επιτρέπει.
Πού πέφτετε στο φάσμα;
Συνειδητοποιείστε πού πέφτετε στο φάσμα αθλητής/ασκούμενος. Κατανοήστε σαφώς τον σκοπό και τις προτεραιότητές σας. Μόλις το κάνετε, θα είστε σε θέση να κάνετε έξυπνες επιλογές, να προπονείστε, να ανακάμπτετε και να σκεφτείτε με τον τρόπο που υποστηρίζει καλύτερα τους στόχους σας.
Photo credit: Antonio Giannakos
