Πηγή: CrossFit Encyclopedia

Γράφει ο Θοδωρής Στυλιανίδης 

Είναι ευρέως αποδεκτό πως προκειμένου να βελτιώσει κάνεις την επίδοση σου, πρέπει να παρουσιάζει στο σώμα του διαρκώς νέα ερεθίσματα ή εντάσεις ώστε να το αναγκάσει να μάθει να προσαρμόζεται διαφορετικά ανάλογα με την περίσταση. Επιπλέον, για να βελτιώσει κανείς τον χρόνο του σε ένα WOD ή για να βελτιώσει την γενική του φυσική του ετοιμότητα για κάποιους αγώνες, πρέπει να κάνει προπονήσεις εξομοίωσης των απαιτήσεων του αγώνα που έχει ως στόχο.

Η διατήρηση σταθερού ρυθμού μέσα σε ένα wod είναι μία από τις θεμελιώδεις δεξιότητες που πρέπει να αποκτήσει ένας crossfitter, αλλά και μία από τις πλέον δύσκολες να αποκτηθεί. Στο παρελθόν έχω μιλήσει για το κατώφλι και την συνεισφορά του στην εξοικονόμηση δυνάμεων. Όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι, η προπόνηση της παραπάνω παραμέτρου εφαρμόζεται είτε με συνεχές σταθερό ρυθμό (long wods) είτε σε μορφής διαλειμματικής (emom work).

Το να εκτελεί κανείς αμέτρητα μέτρα πάνω σε ένα εργόμετρο είναι για κάποιους αδιανόητα βαρετό και κουράζει το μυαλό. Το ίδιο όμως μπορεί να είναι, όταν κάποιος εκτελεί ένα chipper ειδικά κάποια στιγμή προς το τέλος, όπου οι αθλητές έχουν γίνει κομμάτια.

Σε αυτό το σημείο το μόνο που μπορεί να σας βοηθήσει είναι ένα, και αυτό είναι το Μυαλό σας. Πολλές είναι οι πρόσφατες έρευνες που εξετάζουν τον ρόλο του εγκεφάλου στην απόδοση. Η πλέον γνωστή είναι αυτή του Dr Tim Noakes (βλέπετε σε προγενέστερο άρθρο). Όπως γνωρίζουμε, η θεωρία του υποθέτει πως ο εγκέφαλος ρεγουλάρει την ένταση της άσκησης: όταν ο εγκέφαλος του αθλητή μεταφράζει ότι μπορεί το σώμα να πάθει κακό λόγω της κόπωσης, δίνει εντολή να κόψει ρυθμό. Σας έχει τύχει στη μέση ενός αγώνα να νιώσετε ότι δεν τραβάτε καθόλου και να αισθάνεστε άσχημα, αλλά ξαφνικά, λίγο πριν από το τέλος, να αισθανθείτε δυνατοί και να τα δίνετε όλα για όλα ? Αυτό παρατηρείτε επειδή ο εγκέφαλος διαπιστώνει ότι σχεδόν τελειώνει ο αγώνας ή το wod και σταματά πλέον να περιορίζει τους μυς και σας αφήνει να μεγιστοποιήσετε την προσπάθεια σας.

Με γνώμονα τα παραπάνω θα σας παραθέσω την δική μου προσέγγιση και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο γήπεδο με έναν καλό φίλο και συναθλητή και αποφασίσαμε να κάνουμε διαλειμματική προπόνηση κοντά και λίγο παραπάνω από το κατώφλι μας. Η αναλογία ήταν 1:2. Στo 1 λεπτό ο ρυθμός έπρεπε να υπερβαίνει το κατώφλι μας και στα 2 λεπτά ο ρυθμός έπεφτε κάτω από αυτό, αλλά αρκετά κοντά σε αυτό. Καθώς ξεκινήσαμε βάλαμε 2 διαφορετικές εικόνες στο μυαλό μας, μία εικόνα για το ένα λεπτό και μία διαφορετική εικόνα για τα 2 λεπτά. Στο πρώτο λεπτό ήθελα κάτι που να με κάνει να συνεχίζω χωρίς να σταματάω και για αυτό διάλεξα την εικόνα ενός χαρταετού. Για ένα λεπτό είχα μία στοχευόμενη σκέψη να κυνηγάω τον αετό και τίποτα άλλο. Στα άλλα 2 λεπτά ήθελα μια εικόνα που να με ηρεμεί και συνάμα να μου ρίχνει τους σφυγμούς μου όσο ποιο χαμηλά γίνεται. Εκεί προς έκπληξη και των δύο μας διαλέξαμε μια παραλία, η εικόνα της ήρεμης θάλασσας μας βοηθούσε εξαιρετικά να πέσουν οι σφυγμοί μας. Προς έκπληξη και των δύο είχαν περάσει 80 λεπτά προπόνησης χωρίς να το καταλάβουμε.

Το συμπέρασμα είναι ότι μέσα στην προπόνηση το μυαλό δεν πρέπει να στερείται τέτοιων οπτικών στοιχείων -με αυτόν τον τρόπο εκπαιδεύετε το σώμα σας να ξεπερνά οποιοδήποτε εμπόδιο και δυσκολία. Προσθέστε, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας σας κάποιες εικόνες κλειδιά και η προπόνηση σας θα περάσει σε άλλο επίπεδο . Θα βελτιώσετε την ικανότητά σας να «σπρώχνετε» το σώμα σας αλλά παράλληλα θα βιώσετε και την δύναμη της σκέψης και του μυαλού σας.